Mahur beste
(Atilla İlhan)
Şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız,
O mahur beste çalar Müjgan’la ben ağlaşırız.
Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan, ne hız,
Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız,
O mahur beste çalar Müjgan’la ben ağlaşırız.
Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı…
Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı,
Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı,
Gittiler akşam olmadan ortalık karardı.
Bitmez sazların özlemi daha sonra daha sonra,
Sonranın bilinmezliği bir boyut katar ki onlara.
Simsiyah bir teselli olur belki kalanlara,
Geceler uzar hazırlık sonbahara.
Bu yaşıl ağacın altı bizimdir
(Zəlimxan Yaqub)
Kök üstə budağı neçədi, bildim
Budaqda yarpağı neçədi, bildim
Salxımı, saçağı neçədi bildim
Bu yaşıl ağacın altı bizimdi.
Saçağı tərpənir tellərin kimi
Yarpağı oynaşır əllərin kimi
Düyməsi açılıb tüllərin kimi
Bu yaşıl ağacın altı bizimdir.
Bu sevgi,bu layla,bu beşik bizim
Çəkər növbəmizi bu keşik bizim
Nəyimizə lazım ev-eşik bizim
Bu yaşıl ağacın altı bizimdir.
Su içər sevginin kökü ömürdən
Sevgi əl üzməsin təki ömürdən
Xoş bir xatirədi iki ömürdən
Bu yaşıl ağacın altı bizimdir.
Könlümüz havalı,gözümüz də ac
Gəncliyin havası başımızda tac
Bir sənsən,bir mənəm,bir yaşıl ağac
Bu yaşıl ağacın altı bizimdir.
Atəş Allahındı,isti Allahın
Ocaq Allahındı,tüstü Allahın
Bu yaşıl ağacın üstü Allahın
Bu yaşıl ağacın altı bizimdir.
Dən kimi səpələ,toxum kimi ək,
Zəlimxan,bu anın ləzzətini çək
Hələ bizdən sonra çoxu deyəcək
Bu yaşıl ağacın altı bizimdi.
მერი
(გალაკტიონ ტაბიძე – Qalaktion Tabidze)
შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი!
მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა,
სანდომიან ცის ელვა და ფერი
მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!
აფეთქებული და მოცახცახე
იწვოდა ნათელ ალთა კრებული,
მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე
იყო იდუმალ გაფითრებული.
იწვოდა ტაძრის გუმბათი, კალთა,
ვარდთა დიოდა ნელი სურნელი.
მაგრამ ლოდინით დაღალულ ქალთა
სხვა არის ლოცვა განუკურნელი.
მესმოდა შენი უგონო ფიცი…
მერი, ძვირფასო! დღესაც არ მჯერა…
ვიცი წამება, მაგრამ არ ვიცი,
ეს გლოვა იყო თუ ჯვარისწერა?
ლოდებთან ვიღაც მწარედ გოდებდა
და ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა…
იყო ობლობა და შეცოდება,
დღესასწაულს კი ის დღე არ ჰგავდა.
ტაძრიდან გასულს ნაბიჯი ჩქარი
სად მატარებდა? ხედვა მიმძიმდა!
ქუჩაში მძაფრი დაჰქროდა ქარი
და განუწყვეტლად წვიმდა და წვიმდა.
ნაბადი ტანზე შემოვიხვიე,
თავი მივანდე ფიქრს შეუწყვეტელს…
ოჰ! შენი სახლი! მე სახლთან იქვე
ღონემიხდილი მივაწექ კედელს.
ასე მწუხარე ვიდექი დიდხანს
და ჩემს წინ შავი, სწორი ვერხვები
აშრიალებდნენ ფოთლებს ბნელხმიანს,
როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები.
და შრიალებდა ტოტი ვერხვისა
რაზე – ვინ იცის! ვინ იცის, მერი!
ბედი, რომელიც მე არ მეღირსა, –
ქარს მიჰყვებოდა, როგორც ნამქერი.
ვთქვი: უეცარი გასხივოსნება
რად ჩაქრა ასე? ვის ვევედრები?
რად აშრიალდა ჩემი ოცნება,
როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები?
ან ცას ღიმილით რად გავცქეროდი,
ან რად ვიჭერდი შუქს მოკამკამეს?
ან “მესაფლავეს” რისთვის ვმღეროდი,
ან ვინ ისმენდა ჩემს “მე და ღამეს”?
ქარი და წვიმის წვეთები ხშირი
წყდებოდნენ, როგორც მწყდებოდა გული,
და… მე ავტირდი, ვით მეფე ლირი, ლირი, ყველასგან მიტოვებული.
