სადა ხარ, ჩემო სულიკო?!” – ვინ იყო “სულიკო” სინამდვილეში? – ტრაგიკული ისტორია, რომელიც ცოტამ თუ იცის

ბევრ თქვენგანს აკაკი წერეთლის ამ ცნობილი სტროფების გაგონებისას, ალბათ, უკვდავი და ყველასთვის საყვარელი მუსიკის ჰანგებიც ჩაესმის ყურში. საყვარლის საფლავის მაძებარი ქალის ამბავი, ცხოვრებაში ერთხელ მაინც, ალბათ, ყველას წაგვიკითხავს ან მოგვისმენია. საყვარლის საფლავს ვეძებდი, ვერ ვნახე… დაკარგულიყო!… გულამოსკვნილი ვჩიოდი: “სადა ხარ, ჩემო სულიკო?!” ეკალში ვარდი შევნიშნე, ობლად რომ ამოსულიყო; გულის ფანცქალით ვკითხავდი: “შენ ხომ არა ხარ სულიკო?!

ერთ-ერთი ექსპედიციის დროს, თეთრიწყაროს რაიონის სოფელ დვალთაში მუშაობისას აკაკი წერეთლის ლექსის, „სულიკოს“ შექმნის ნამდვილი ისტორია გაიგო, რომლის თანახმადაც, ლექსი არც სატრფოს და არც სამშობლოს, არამედ ადამიანურ ტრაგედიას ეძღვნებოდა:როგორც აღმოჩნდა, სოფელ დვალთის მცხოვრებლებს თბილისში ურმებით ნახშირი ჩამოჰქონდათ. მათ შორის იყო 30 წლის ზალიკო სამადალაშვილი, რომელსაც, ნახშირთან ერთად, სხვა პროდუქტები აკაკი წერეთლის სახლში მიჰქონდა. ამ პერიოდში კი აკაკი და ზალიკო დამეგობრდნენ და ერთმანეთის ამბებსაც ხშირად კითხულობდნენ. ზალიკოს უმცროსი ძმა, სულიკო ჰყავდა. გვიან შემოდგომაზე სულიკო დაქორწინებას აპირებდა და საქორწინო ტანსაცმლის შესაძენად ქალაქში წავიდა. გავიდა რამდენიმე დღე და როცა უკან აღარ დაბრუნდა, ნათესავებმა ძებნა დაიწყეს