კოპაკონანი: ქალის ქანდაკება მდებარეობს მიკლადაგურში, კალსოის კუნძულზე

იგი დამზადებულია ბრინჯაოსა და უჟანგავი ფოლადისგან. ქანდაკება შექმნილია იმისთვის, რომ გაუძლოს 13 მეტრის ტალღებს.
2015 წლის დასაწყისში ქანდაკება 11,5 მეტრის ტალღამ წაიღო.

კოპაკონანის (სელაპის ქალის) ლეგენდა ფარერის კუნძულების ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ზღაპარია.

ითვლება, რომ სელაპები არიან ყოფილი ადამიანები, რომლებმაც ნებაყოფლობით აირჩიეს ოკეანეში ცხოვრება..

წელიწადში ერთხელ, მეცამეტე ღამეს, ტავს უფლებას აძლევდნენ გამოსულიყვნენ ნაპირზე, გაშიშვლებულიყვნენ და ადამიანური ყოფით ტკბებოდნენ, ცეკვავდნენ და მხიარულობდნენ.
ახალგაზრდა ფერმერს სოფელ მიკლადალურიდან, ჩრდილოეთ კუნძულ კალსოიში, აინტერესებდა სიმართლე იყო თუ არა ეს ამბავი, წავიდა და ერთ მეცამეტე ღამეს სანაპიროზე დაიმალა.

უყურებდა და დაინახა სელაპები, რომლებიც დიდი რაოდენობით ჩამოდიოდნენ, ნაპირისკენ მიცურავდნენ. სანაპიროზე ავიდნენ, ტყავი ჩამოაგდეს და კლდეებზე ფრთხილად დადეს.
ყმაწვილმა დაინახა მშვენიერ სელაპის გოგონას, რომელიც თავის ტყავს ათავსებდა იქ, სადაც ის იმალებოდა.
ბიჭმა მოიპარა იგი.

ცეკვა და თამაშები მთელი ღამე გაგრძელდა, მაგრამ როგორც კი მზემ ჰორიზონტზე ამ9სვლა დაიწყო, ყველა სელაპი მოვიდა, რათა ტყავი წაეღო ზღვაში დასაბრუნებლად. სელაპის გოგონა ძალიან შეწუხდა, როცა ტყავი ვერ იპოვა, შემდეგ კი გამოჩნდა მამაკაცი, რომელსაც ხელში ეჭირა, მაგრამ სასოწარკვეთილი ვედრების მიუხედავად, არ უბრუნებდა მას, ამიტომ იძულებული გახდა მასთან წასულიყო…
იგი მრავალი წლის განმავლობაში ინახავდა თავის მეუღლეის ტყავს და მათ რამდენიმე შვილი შეეძინა, მაგრამ ყოველთვის უნდა ფრთხილობდა ქმარი, რომ მის ცოლს არ ჰქონოდა წვდომა მის სელაპის ტყავზე.
ის ინახავდა ჩაკეტილს ზანდუკში, რომლის გასაღები მხოლოდ მას ჰქონდა.
ქამარზე მიმაგრებულ ჯაჭვზე ინახავდა.
ერთ დღეს, როცა თავის თანამოაზრეებთან ერთად თევზაობდა, მიხვდა, რომ გასაღები სახლში დატოვა. მან თავის თანამგზავრებს გამოუცხადა: „დღეს დავკარგავ ჩემს ცოლს! – და აუხსნა რაც მოხდა. კაცებმა ბადეები და ხაზები აიტანეს და რაც შეეძლოთ სწრაფად დაბრუნდნენ ნაპირზე, მაგრამ ფერმას რომ მიაღწიეს, ბავშვები სულ მარტო დახვდნენ, დედა კი დაკარგული. მათმა მამამ იცოდა, რომ იგი აღარასოდეს არ დაბრუნდებოდა…
დედას წასვლის წინ ჩაექრო ცეცხლი და ყველა დანა გადაეყარა, რათა პატარებს მისი წასვლის შემდეგ თავი არ დაეზიანებინათ.

როგორც კი ნაპირს მიაღწია, სელაპის ტყავი ჩაიცვა და წყალში ჩაყვინთა, სადაც მის გვერდით გამოჩნდა მამაკაცი სელაპი, რომელსაც წლების წინ უყვარდა იგი და ჯერ კიდევ ელოდა. როდესაც მისი შვილები, რომლებიც მას ჰყავდა მიკლადალურ კაცთან, მოგვიანებით ჩამოდიოდნენ სანაპიროზე, გამოჩნდებოდა ეს სელაპი და ნაპირისკენ იყურებოდა, ბუნებრივად ეგონათ, რომ ის ბავშვების დედა იყო. და ასე გავიდა წლები.
ერთ დღესაც მოხდა, რომ მიკლადალურმა კაცებმა სელაპებზე ნადირობა დაგეგმეს… მათი წასვლის წინა ღამეს სიზმარში გამოჩნდა მამაკაცის სელაპის ცოლი და უთხრა, რომ თუ გამოქვაბულში სელაპებზე სანადიროდ წავიდოდა არ მოეკლა დიდი სელაპი, რომელიც შესასვლელთან იწვა, რადგან ეს იყო მისი ქმარი.

მაგრამ სიზმარში ნანახი შეტყობინება დაავიწყდა კაცს.
ის დანარჩენებს შეუერთდა ნადირობაში და მათ ყველა სელაპი დახოცეს…
საღამოს გამოჩნდა მისი ცოლი და წყევლა შესძახა:
„აქ დევს ჩემი ქმრის თავი ფართო ნესტოებით, ჰარეკის ხელით და ფრედრიკის ფეხით! ახლა იქნება შურისძიება, შურისძიება მიკლადალურ კაცებზე და ზოგი ზღვაში დაიღუპება, ზოგიც მთის წვერიდან ჩამოვარდება, სანამ იმდენი მკვდარი არ იქნება, რომ მათ ხელი შეუერთონ კუნძულ კალსოის ნაპირებს! »
როდესაც მან ეს სიტყვები თქვა, გაქრა და აღარასოდეს არავის უნახავს.
დღემდე სრულდება თურმე ეს წყევლა…
ხშირად იმ სოფლის კაცები ზღვაში იძირებიან ან კლდეების მწვერვალებიდან ვარდებიან.